Vandaag al weer de derde dag dat ik sta te ploeteren in de berging. Aan het begin sta ik weer te treuzelen waar ik moet beginnen. Het lijkt wel keuzestress, geen begin is goed genoeg.

Uiteindelijk pak ik een flinke stapel planken die in de weg staan bij de deur. Door deze netje op een andere plek neer te zetten ontstaat er ruimte om mijn stadsfietsje netjes naast de deur te zetten. Hierdoor kom er ook ruimte om een aantal schroeven in de muur te draaien om fietsgear netjes op te hangen.

Na drie kwartier schuiven heb ik toch een tevreden gevoel.
En elke ochtend als ik de berging in loop om mijn fiets te pakken word ik blij van de ruimte.